انکحت… عشق را و تمام بهار را

« انکحتُ…» عشق را و تمام بهار را !
« زوجتُ…» سيب را و درخت انار را !

« متعتُ…» خوشه خوشه رطبهاي تازه را
گيلاسهاي آتشي آبدار را !

« هذا موکلي …» : غزلم دف گرفت ، گفت .
تو هم گرفته اي به وکالت سه تار را !

« يک جلد …»آيه آيه قرآن ! تو سوره اي !
چشمت «قيامت» است ! بخوان «انفطار» را !

« يک آينه …»به گردن من هست …دست توست ،
دستي که پاک مي کند از آن غبار را

« يک جفت شمعدان …»؟! نه عزيزم ! دو چشم توست
که بر دريده پرده شبهاي تار را !

مهريه تو چشمه و باران و رودسار
بر من بريز زمزمه آبشار را !

« ده شرطِ ضمنِ … ‌» ده ؟! …نه ! بگوييد صد ! …هزار !
با بوسه مُهر مي کنم آن صدهزار را !

ليلي تويي که قسمت من هم جنون شده
پس خط بزن شرايط ديوانه وار را !
×
اين بار من به بوسه ات افطار مي کنم
خانم ! شکسته اي عطش روزه دار را !

سيامک بهرام پرور

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *