حسيني/زينبي/يزيدي
سال 57 ما در روستا زندگی میکردیم.
یادمه روی دیوار خانه ما جمله زیر را نوشته بودند که فکر کنم از شریعتی باشه
آنها که رفتند کاری حسینی کردند و آنها که ماندند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدیاند!
بندگان مرا مژده {؟} ده! (۱۷) همان کسانی که سخنان را میشنوند و از نیکوترین آنها پیروی میکنند؛ سوره زمر
فعلا که مد شده همه میگن من عمارم و دیگران طله و زبیر .
این جمله مثل بسیاری دیگر از جملات شریعتی و دیگر سخنوران صرفا احساسی است و از نظر وظیفه شرعی لزوما چنین نیست.
در زمان ما به نظر میرسد که کاری «سجادی» کردن وظیفه ماست نه کاری «زینبی».