دیدگاههای نامربوط

به لحاظ فنی (بر اساس اصول مهندسی اینترنت)، سایت و وبلاگ تفاوتی با هم ندارند. اما اغلب سایتها و وبلاگها، در 2 مورد مختلف می‌نمایند:

1- محتوای سایتها رسمی تر اما محتوای وبلاگها صمیمی تر است
2- اغلب بازدیدکنندگان سایتها، از طریق ایمیل یا فرم تماس با نویسندگان یا صاحبان سایتها ارتباط برقرار میکنند در حالیکه بازدیدکنندگان وبلاگها بیشتر کامنت میگذارند!

یکی از مشکلات اغلب وبلاگنویسان، مشاهده نظرات یا دیدگاههای غیر مرتبط بازدیدکنندگان با متن پست است. برخی از وبلاگنویسان به سختی در انتشار کامنتهای نامربوط مقاومت میکنند. اما من معتقدم سختگیری در این مسیر به اصل ارتباط دوسویه وبلاگنویس با مخاطب آسیب میزند!

تصور کنید وبلاگنویسی پس از مدت مدیدی که وبلاگ خود را به حالت تعطیل یا نیمه تعطیل درآورده بوده و مطلب جدیدی منتشر نمیکرده، حال اقدام به انتشار یک مطلب تازه نموده است. اولا منِ نوعی بازدیدکننده بسیار خوشحال میشوم. در ثانی با گذاشتن یک کامنت ابراز احساسات میکنم.

مثلا وبلاگ مهتاب پس از تعطیلی از 2 اکتبر 2008 اخیرا (یعنی در تاریخ 2 نوامبر 2010) پستی منتشر کرده. پای آن نوشتم:

سلام
(دوباره) خوش آمدی
چشممان سفید  شد از بس به فید خالی شما در گودر چشم دوختیم
موفق باشید
همچنین وبلاگ حزب اللهی؟! آخرین مطلبش 8 دی 87 منتشر شده بود. تا اینکه در روز 12 آبان 89 یک تکون خورده! پای آن نوشتم:

سلام
چه عجب از اینورا؟
چشممون سفید شد از بس به فید خالی شما در گودر زل زدیم!

دوستی تذکر داده که چنین کامنتهایی نامربوط است. نوشتم:

سلام
درسته خیلی مربوط نیست. اما خیلی هم نامربوط نیست. مربوط به مطلب نیست. اما مربوط به انتشار اولین مطلب بعد از چندین و چند سال که هست!!!
زیاد مته به خشخاش نذار. مهم اینه که در وبلاگ نویسنده و مخاطب از طریق کامنت بتوانند تعاملِ بازی، با هم داشته باشند. وگرنه دیگه اسمشو نمیشه وبلاگ گذاشت و باید سایت بذاری. به مخاطبین تذکر بدیم که کامنت نامربوط نذارند. اما اگر گذاشتند بهشون احترام بذاریم و منتشر کنیم. مگر دیگه خیلی نامربوط باشه!

تا نظر دیگر وبلاگنویسان و وبلاگخوانان (اعم از گودری و غیر گودری) چه باشد؟!
شاد و سربلند باشید

پی نوشت: آقای حسینی توسط ایمیل تصویرزیر را از وبلاگ آقای منیری برای من فرستاده:

آقای منیری از بازدیدکنندگان خواسته که کامنت نامربوط ننویسند. من نیز اینرا در بند 10 مرامنامه نوشته‌ام.

‫آقای حسینی گفت:
تقریبا حکایت یک بام و دو هواست‬
‫هم اینکه خواسته‌اید کامنت را مرتبط بنویسند، و هم اینکه گفته‌اید همه را منتشر می‌کنید‬
‫این که فایده نداره‬
‫قسمت کامنت‌های وبلاگ‌تون، مثلا همین مطلب آخری، منو یاد چت روم یاهو می‌اندازه که هرکسی میاد چیزی می‌نویسه‬

‫من در پاسخ ایشان گفتم:
ببين فكر نميكنم آقای منيري هم كامنتهاي نامربوط رو منتشر نكنه‬. ‫فقط يه تذكر داده‬. ‫قبول دارم‬. ‫حرف شما درسته‬. ‫اما به اعتقاد من يكي از سريعترين راههاي ارتباط با يك وبلاگنويس گذاشتن كامنت در اولين پست وبلاگشه‬. ‫گرچه برخي از وبلاگنويسا فرم تماس درست كرده اند‬. ‫اما خب بازديد كننده وقتي استفاده نميكنه چه بايد كرد؟‬ اگر هم كامنتشو منتشر نكني بهش برميخوره و ممكنه ديگه اصلا نياد. ‫براي همين بحثا كامنتدوني رو گذاشته اند‬. ‫اما خود شما  ازش استفاده نميكني!!!‬ ‫كاش همه ي اينها در جاي خودش مطرح ميشد‬!