بزن باران

بزن باران بهاران فصلِ خون است
خیابان سرخ و صحرا لاله گون است

بزن باران که بی چشمان ِ خورشید
جهان در تیه ِ ظلمت واژگون است

بزن باران نسیم از رفتن افتاد
بزن باران دل از دل بستن افتاد

بزن باران به رویشخانهء خاک
گـُل از رنگ و گیاه از رُستن افتاد

بزن باران که دیوان در کمین اند
پلیدان در لباس ِ زُهد و دین اند

به دشتستان ِ خون و رنج ِ خوبان
عَلمداران ِ وحشت خوشه چین اند

بزن باران ستمکاران به کارند
نهان در ظلمت ، اما بی شمارند

بزن باران ، خدارا صبر بشکن
که دیوان حاکم ِ مُلک و دیارند

بزن باران فریب آئینه دار است
زمان یکسر به کام ِ نابکار است

به نام ِ آسمان و خدعهء دین
بر ایرانشهر ، شیطان شهریار است.

بزن باران وگریان کن هوا را
سکون بر آسمان بشکن ، خدارا

هزاران نغمه در چنگ ِ زمان ریز
ببار آن نغمه های آشنا را

بزن باران جهان را مویه سرکن
به صحرا بار و دریا را خبر کن

بزن باران و گــَرد از باغ برگیر
بزن باران و دوران دگر کن

بزن باران، به نام هرچه خوبی ست
بیفشان دست ، وقتِ پایکوبی ست

مزارع تشنه ، جوباران پُر از سنگ
بزن باران که گاه لایروبی ست

بزن باران و شادی بخش جان را
بباران شوق و شیرین کن زمان را

به بام ِ غرقه در خون ِ دیارم
بپا کن پرچم ِ رنگین کمان را

بزن باران که بی صبرند یاران
نمان خاموش ، گریان شو ، بباران

بزن باران بشوی آلودگی را
ز دامان ِ بلند ِ روزگاران

سکوت ِ ابر را گاه ِ شکست است
بزن باران که شیخ ِ شهر مست است

ز خون ِ عاشقان پیمانهء سرخ
به دست ِ زاهدان ِ شب پرست است

” بهار “