غرق ۲

ساعت حدود ۵ بعدازظهر روز ۲۰ شهریور بود و ما کنار ساحل خشت سر بودیم. باخبر شدیم که حدود ۲ ساعت پیش از آن، مردی ۳۳ ساله را آب با خودش برده بود. همسرش بچه به بغل کانّه مرغ سرکنده کنار ساحل میرفت و می‌آمد و مویه میکرد. خواهرش بدجوری شیون و غوغا داشت. خانمم با آنها صحبت کرد. میگفتند ناجی غریق بوده و در تهران در استخر کار میکرده است. پدر و مادر هم نداشت و ظاهرا خرج بقیه خانواده را هم میداده است.

آمدند به قایقرانانی که در کنار ساحل بودند گفتند بروید در دریا به دنبال او بگردید. آنها به هیچ عنوان قبول نکردند و زیر بار نرفتند. میگفتند دریا بسیار خروشان است و واقعا همینطور بود. قطعا هر قایقی در اندازه آنهایی که آنجا بودند اگر به دریا میرفتند غرق میشدند.

یادم رفته بود که در اینجا بگویم: دریا نامرد است! آری واقعا دریا نامرد است.

وقتی به دانشکده برگشتیم، یکی از نگهبانان ساحلی گفت که دیروز (یعنی ۱۹ شهریور) هم آنطرفتر از دانشکده جوانی ۱۷ ساله را آب برده است. مدتها بدنبالش گشتند اما بیحاصل. ظاهرا تا زمان برگشت ما هنوز دریا جنازه اش را تحویل نداده بود.

ببخشید؛ مذاقتان را تلخ کردم. اما لازم بود. به پسرم تاکید و تکرار میکردم که اغلب کسانی که غرق میشوند شنا بلدند و حتی بعضا ناجی غریق هستند. باورش نمیشد. بله، قدری باورش سخت است اما متاسفانه اینگونه است.

سالم و سربلند باشید

پی نوشت: بدن هر انسانی ۹ سوراخ دارد که ۷ تای آن در سر است!  سرتان را هیچوقت در آب دریا نکنید.