آسایش/آرامش؟

دوستی میگفت من قبلا بدنبال آسایش بودم اما مدتیست به دنبال آرامشم و داستان مرتبط زیر را تعریف کرد:

روزی پیامبر اسلام (ص) با عده ای از یارانش از صحرا میگذشتند. به گله ای رسیدند که تعداد زیادی گوسفند داشت به نحوی که سر و ته آن معلوم نبود. پیامبر و یاران به صاحب گله نزدیک شدند و پس از سلام و علیک، پیامبر خود و یارانش را معرفی کرد و از او خواست پذیرایی مختصری از یارانش نماید، که خسته اند.

صاحب گله عذر آورد که من به تازگی گوسفندان را دوشیده ام و در پستان شیری ندارند.

پیامبر از او خداحافظی  و برایش دعا کرد: انشاءالله خداوند آنقدر به تو گوسفند عطا کند که نفهمی از کجا آمده اند.

جلوتر رفتند و به گله کوچکی رسیدند که بیش از 20 گوسفند نداشت. سلام و علیک و معرفی و درخواست پذیرایی از یاران، همانند قبلی …

صاحب گوسفندان استقبال خوبی از میهمانان کرد و سفره مهیا نمود و شیر گوسفندان بدوشید و شیرجوش درست کرد و در سفره نهاد و پذیرایی بعمل آورد.

پیامبر و یاران پس از استراحت کوتاهی راهی شدند و در زمان خداحافظی پیامبر دعا کرد: انشاءالله خداوند به قدر کفایت تو و عائله ات از معاش عطایت کند.

یاران (با توجه به مستجاب الدعوه بودن پیامبر) در راه با تعجب از پیامبر پرسیدند: چطور شما برای اولی که گله بزرگی داشت و پذیرایی هم نکرد، عطای بزرگی از خدا خواستی و  برای دومی به اندازه کفافش از خداوند طلب نمودی؟!

پیامبر (ص)  فرمود: شما فکر نکنید که عدد گوسفندان زیاد برای اولی آرامش بهمراه خواهد داشت بلکه برعکس؛ شبی در هول و هراس گرگ و شبی دزد و شبی سیل و … خواهد بود.

اما دومی شاید آسایش کمتری داشته باشد؛ اما همین که بقدر کفافش، خدا روزیش دهد، به آرامش خواهد رسید.